Vefa

Vefa… Yapılan iyiliği unutmamak… İhtiyaç içinde olduğunuz bir an vardır, işte o anda size bir el uzanır, o eli unutmak mümkün mü? Vefalı olmak bir meziyettir. Vefasız olmak ise sadece sefilliğin göstergesidir. Zaten benim hakkımdı! Diyenlere sözüm yoktur. Oysa vefalı insan bilir ki, yapılan iyilik, iyiliği yapanın birikiminden size verilmiş karşılıksız bir hediyedir. Yılların birikimi altın tepside sunulur. Buna karşılık vermemek ne kadar da büyük ihanettir. O iyiliklerdir ki sizi bu güne getirmiştir. Annenizi, babanızı, kardeşlerinizi, arkadaşlarınızı, dostlarınız bir düşünün… İhtiyacınızı nasılda kavrar ve sessizce nasıl da destek olur, yanınızda beliriverirler. Bana el veren hocalarımı hatırlıyorum. Ayhan Songar hocayı mesela, acaba diyorum, onun karşılık beklemeyen dost sıcaklığı olmasaydı, olur muydu? Amerika’da onca yıl kalabilmek mümkün olur muydu? Her şeyi ben yaptım demek mümkün mü? Sistemin, sosyal ortamın dışına itildiğim o yıllarda Günsel Koptagel hocanın cömert desteği olmasa olur muydu? Sisteme yeniden entegre olabilir miydim? Suzan Nadi olmadan Washington’da NIH de pozisyon bulmak olabilir miydi? Sevgili kayınvalidemin ve kayınpederimin cansiperane savunmaları olmasaydı olur muydu? İsim isim saymak istediğim o kadar insan var ki… Vefa borcumu nasıl ödeyeceğimi bilemediğim o kadar çok insan kendi hayatımda… Vefa hissi olmadan ulus olur muydu? Birbirine etinden tırnağından, yeri geldiğinde canından veren insanlar… Peki, tümü insan mı vefa borcumuz olan… Yaratan olmasaydı olur mu mesela? Ya da doğa olmadan… Onca iyilik niye yapılır ki zaten? Biraz vefa değil mi istenen altı astarı… Vefasızlık bana yakışmaz diyenlere ithaf olsun bu yazı…